Witajcie...
Wprawdzie to już ciemna noc, ale w moim życiu świeci słońce. To ciekawe, że po jakimś burzliwym, deszczowym czasie wcześniej czy później ono zawsze zaświeci (mam nadzieję, że ZAWSZE).
Oczywiście to już norma, że przez weekend wcale nie odpoczęłam... Ciągle mam coś do zrobienia a części rzeczy ważnych w ogóle nie mam kiedy rozpocząć. No cóż, tak to już bywa i chyba zbytniego wpływu na to nie mam (słynę z angażowania się we wszystko, co tylko możliwe - niestety kosztem różności, ale nie będę się nad tym rozdrabniać). Czas oczywiście owocny, ale od początku...
Wczoraj przez nasz dom przewinęła się spora grupka ludzi, co było spowodowane Weroniczki urodzinami. Otóż moja starsza córa skończyła 7 lat :) ... jak ten czas leci... nie wiem kiedy te lata minęły. Jest już taka duża i mądra i taka baaaardzo grzeczna ;)
Wieczór pomimo tego, że dosyć mocno nas wymęczył, był bardzo miły. W końcu znaleźliśmy czas, żeby spędzić go w gronie rodzinnym i troszkę ze sobą pobyć. Wczoraj po raz pierwszy od niepamiętnych czasów położyłam się o "normalnej" porze. Wiem, że śmiesznie to brzmi, ale biorąc pod uwagę fakt, że w ostatnim czasie chodziłam spać o 2 bądź 3 nad ranem, to wczorajsza pora (21.30) była naprawdę bardzo wczesna. Cieszę się, bo w końcu się wyspałam... No, można tak powiedzieć, bo o 8 rano Faustynka już krzyczała "mamo" :)
Dzisiaj moje szkolne dzieciaczki miały Pierwszą Komunię. Cieszę się, że już mamy tę piękną uroczystość za sobą, bo zawsze bardzo mnie stresuje. Wszystko oczywiście było pięknie... Dzieci niesamowite: takie rozradowane, uśmiechnięte... Cudownie było patrzeć na te maleńkie, pełne spokoju twarzyczki.
Później obiadek z rodzinką i twórcza praca, która trwa do "teraz". Przede mną jeszcze wiele rzeczy do zrobienia, które oczekują w kolejce, więc ruszam do dzieła.
Oczywiście na dobry sen ode mnie ... myśl dnia (jakże piękna, prawda? :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz